Kış Gelirse Ben Üşürüm

Hep yolları düşündüm. Herkesin bir yolu vardı. Hayatın bizi içine attığı, isteyerek ya da istemeyerek çıktığımız, sonu olan veya olmayan bir yol. Herkesin bir yolu vardı. Benim de var. Henüz ne olduğunu bilmiyorum ama var... Hep yollara taktım kafayı.. Kendimi de hep yollarda buldum. Ama yollarımız tren raylarından daha büyük. Daha karışık, daha uzun..
Hep yolları düşündüm. Gidecek bir yerim yok henüz.. Ama bir yolum var şimdi bilmediğim.. Bir şeyler hissediyorum. Sonra puf kayboluyor.. İçimde bir inanç büyüyor, sonra günbegün beni terkediyor.. Henüz bir dengeye koyamadım aklımı. Algım beni şaşırtmaya devam ediyor.. Henüz kalbimi de bir yere koyamadım.. Aşkın peşinden koşacak zamanı geçtim çoktan.. Hayatın o kısmını şimdilik atladım.. Bir yol düşündüm. Buldum buldum kaybettim..
Olası herşeye hazırım galiba artık. Ölümlere, kalanlara, gidenlere.. Bir tek sevenlere ve sevebileceklere kapadım şimdi kendimi.. Kimsenin sevgisini istemiyorum.. Kafamı karıştıracak, yolumu şaşırtacak ya da bulmamı geciktirecek bir sevgi istemiyorum.. Yeteri kadar yorgunum.. Yeteri kadar birikti içim.. Zamanın geçmesini, birikenlerin tükenmesini bekliyorum. Kendimi kandırmıyorum. Herşeyin bir sonu var. Daha cevabını beklediğim sorular var. Mutluluğu bir dost meclisinde ya da sahnede arıyorum.. Sevgilinin dudaklarında ya da kalbini bilmediğim bedenlerden aldığım zevkte değil.. Bu yüzden kendimle uğraşıyorum.. Korkularım da bu yüzden.. Bazen hayatımın ilk günü gibi uyanıyorum.. Herşeyi yeniden farketmeye başlıyorum. Başlıyorum ki hatırladığımı hissediyorum. Sonra zaman zamanlığını biliyor ve herşey eskisi gibi akmaya devam ediyor. Hayat akmaya devam ediyor. Hayat akıp giderken ben de bakmaya.. Uzaktan bakıyorum, durup dinliyorum. Ne zaman anlatmaya cesaret etsem pişman oluyorum. Hayatın ses çıkaran tarafı olamıyorum.. Seveni de sevemiyorum. Nankörüm, bazen de vefasız. Kıymet bilmez oluyorum. O zaman suçu herşeye atıyorum. Kaçıp gitmenin, kaçıp da saklanmanın yolu bu benim için. Korkularımı biliyorum. Korkabileceğimi biliyorum.
Nedenlerini anlatamayacağım şeyler yapıyorum. Kendi kendime deşip, kendi kendime kapıyorum. Açıp açıp kapıyorum.. Artık insanların beni anlamasını beklemiyorum.. Kimseye anlatacak bir şeyim yok çünkü.. Ben ses çıkaramıyorum, çıkarsam da anlatamıyorum.. Kimsenin kafasında olduğum gibi olamıyorum. İnsanların algısıyla oynayamıyorum. Oynayamadığım için herkesin bir bildiği var benle ilgili.. Kimseye inanmıyorum.. Kafam öyle karışık ki.. Şimdi hiçbi şey istemiyorum.. Ama herşeye açığım.. Nerden gelirse, kimden gelirse açığım. Gözlerim de açık. Ama yokum ben.. Uzaktan bir yerden izliyorum olup biteni.. Kendi kendimle kalıp başkalarını dinlemeye, başkalarını sevmeye devam ediyorum. Beni sevmesi veya sevmemesi değil mesele. Aşkın o tarafını düşünmüyorum. Aşkın tek tarafını seviyorum. Bardağın boş tarafını istiyorum.. Yolumu bekliyorum. Ortasına düşüp, tanrıya göz kırpacağım zamanı bekliyorum..
Aynaya bakıyorum.. Dışardaki rüzgar sesi.. Kış gelmiş, üşüyorum.