22 Eylül 2008 Pazartesi

büyüyünce çok sevileceğim ben

Küçüktüm. Okula bile gitmiyordum galiba. Üç veya dört yaşında olmalıyım. Büyüyünce ne olacaksın dedikleri yaşlardayım. Büyüyünce ne olacaksın dedi birileri. Ben hep aynı cevabı verirdim. "Çok sevileceğim."
Bunu çok iyi hatırlıyorum. Aklıma geldikçe gülerim, bazen de gözlerim dolar. Hala aynı zekada kalmış olmalıyım. Büyüyünce çok sevilmek istedim. Belki bunun için sanatı seçtim. Sevilmek için. Birileri beni sevsin diye. Belki de bu yüzden bu kadar beklentisiz, bu kadar kolay sevebildim insanları. Neden aramadan. Kolayca sevdim. Hem öyle kolay kolay da bitirmedim sevgimi. Kendimi azalttıkça sevgimi çoğalttım. Bu yüzdendir yara bereler. Ama olsun, insan sevdiğine pişman olur mu hiç. Olmaz. Sevdiğime pişman olmam sevdiğim beni artık sevmiyorsa, ya da hiç sevmemişse. Pişman olunacak o kadar çok şey varken bunlarla pişman olunmaz. Pişilir ancak. Böyle şekle giriyorum ben de belki. Sevilenler hep gider. Böyledir bu. Bizler hep sevgiyi ararız. Hep gerçek aşktan, karşılıksız sevgiden bahsederiz. Biri bizi sevdiğinde de hemen kaçarız. Sevilmek kolaydır çünkü, sevmek zor.
Küçükken büyüyünce ne olacaksın derlerdi "Çok sevileceğim" dedim. Artık demiyorum. Büyüdüğümden değil, çok sevilmeyeceğimi bildiğimden. Öğrendikleriyle mutlu olanlardanım. Kimse beni sevemez öyle çok falan. Hani kardeş anne baba da. Öyle çok sevilemem ben. Buna alışkınım. Çok severim ama. Sevebildim. Seviyorum hala.
Sevgi tehlikeli birşey. Hayatı zorlaştırıyor. Hayat zorlaşıyor sevince. Kendinden daha fazla sevince de bitiyor hayat. Her bittiğinde yeniden başlıyor. Sevgiler bitiyor.
Büyüdük böylece. Çok sevilmeden. Herşeye inat çok severek. Böyle büyüdük belki de. Hayat çok sevdiklerimi hep aldı benden. Bu yüzden kolay kolay ölmeyeceğim galiba. Yüz yaşında herkesin nefret ettiği bir bunak olacağım. Demir atacağım dünyaya. Çünkü hayat benden sadece sevdiklerimi alır. Gerisi bana kalır. Ne zaman durmaktan vazgeçip koşmaya başlasam belimdeki halat engeller beni. Otururum popomun üstüne. Bir gün o halatı koparırım belki. Kaçıp kurtulurum sevmekten.
Susuyorum evet. Susunca bitti sanıyor herkes. Geri döndün ne iyi ettin, özledik seni diyorlar. Sustuğumda bitti sanıyorlar. Konuşacak birşeyin olmadığını bilmiyorlar. Kızmıyorum onlara. Çünkü onlar beni benden çok seviyor. Öyle herkesten çok değil tabi. Öncelikli bir sevgi değil bu. Olmaz da.
Susuyorum. Sustukça eritmiyorum ruhumda. Büyüdüğünü her geçen gün biraz daha büyüdüğünü çaktırmıyorum sadece. Onlar da mutluyum sanıyor. Geçti bitti sanıyor. Varsın sansınlar. Böylesi de güzel.
Şimdi büyüdüm. Büyüdüğümde istediğim şey olamadım. Biraz daha büyüyünce istemediğim şeyler olurum belki. O zaman daha çok susarım. Hatta yazmam da. Hayatı zamana emanet edecek kadar da sabırlı değilim. Ama işte belimdeki halat, önce onun kopması lazım. Önce birkaç adım daha atmam lazım. Sonra koşarım belki. Belki de çok sevilirim o zaman.