8 Ocak 2009 Perşembe

Cesaret

"Sahildeki bütün bu insanlar sürekli korku içinde yaşıyorlardı, hatta insanın soluğunu kesen günbatımını seyrederken bile. Yalnız kalmaktan korkuyorlardı; şeytanın üşüştüğü karanlıktan; pot kırmaktan; Tanrı'nın yargısından; başkalarının ne diyeceğinden; her şeyi cezalandıran mahkemelerden; risk alıp yenilgiye uğramaktan; kazanıp başkalarının kıskançlığına katlanmak zorunda kalmaktan; sevip de reddedilmekten; maaşına zam istemekten; bir daveti kabul etmekten; bilmediği yerlere gitmekten; yabancı bir dili konuşamamaktan; başkalarını etkileyememekten; yaşlılıktan ve ölümden; hatalarıyla göze çarpmaktan; meziyetleriyle göze çarpmamaktan; ne hatalarlıyla ne de meziyetleriyle göze çarpmaktan.
Korku, korku, korku. Yaşam giyotinin gölgesinde bir terör rejimiydi."

3 yorum:

Slm Nbr dedi ki...

sık sık düşündüğüm şeyi direk dile getirmişin...Korku herkes bazen de nedenini,niçinini anlayamadığı bir korku içinde...aslında bence biz kendimiz korkutuyoruz...kendimizi korku biziz...

Aydan Atlayan Kedi dedi ki...

İnsanlar sürekli korku içindeydiler. Ve işin garibi tüm bu korkularının toplamına da YAŞAM adını veriyorlardı.

Ne kadar da güzel anlatmışsın insan olmanının acınası yanını... Ellerine sağlık...

Oly Art dedi ki...

Teşekkürler Paulo Coelho'ya.
Sevgilerse benden :)